Έχουν περάσει ήδη 77 ολόκληρα χρόνια, από εκείνο το πρωινό που η λαίλαπα του πολέμου, ενός πολέμου επεκτατικού και παράλογου, αλλά και πότε ο πόλεμος έχει λογική; χτύπησε την πόρτα της χώρας μας, υπεροπτικά και αλαζονικά, ζητώντας από μας, να υπακούσουμε και να παραδοθούμε άνευ όρων, στις απαιτήσεις των "υπερδυνάμεων", του Ιταλογερμανικού άξονα. Προελαύνει, σαρώνει και φαίνεται παντοδύναμος. Ποιος με τα λογικά του, θεωρεί ότι έχει ελπίδα, να αναχαιτίσει αυτή την καταιγίδα; Πως είναι δυνατόν, μια χούφτα άνθρωποι, απλοί και φτωχοί, να τολμήσουν να αντιταχθούν; Τρέλα και απόλυτος παραλογισμός... Αλλά, εδώ ίσως νάναι και το μυστικό! Η λογική, δε μπορεί να υπερνικήσει το πάθος για ελευθερία και αξιοπρέπεια, ενός λαού που πρώτος γέννησε και εφάρμοσε τη Δημοκρατία!
Έτσι, να σήμερα, 2017 πια, και στο σχολείο μας θυμόμαστε και τιμάμε...
Όμως, ο χρόνος είναι μια δύσκολη έννοια για την ηλικία των παιδιών μας. Γι αυτό την προσεγγίζουμε, μέσω μιας ιστοριογραμμής, που ξεκινά με την ημερομηνία γέννησης, μιας γυναίκας που έπαιξε το δικό της ρόλο σ΄αυτόν τον αγώνα και την οποία, έχουμε "γνωρίσει" στα παιδιά. Της Σοφίας Βέμπο! 1910... Αλλά βέβαια το τόξο δείχνει, ότι πιο πριν ο χρόνος υπήρχε και άλλα γεγονότα είχαν προηγηθεί...
Έτσι, να σήμερα, 2017 πια, και στο σχολείο μας θυμόμαστε και τιμάμε...
Όμως, ο χρόνος είναι μια δύσκολη έννοια για την ηλικία των παιδιών μας. Γι αυτό την προσεγγίζουμε, μέσω μιας ιστοριογραμμής, που ξεκινά με την ημερομηνία γέννησης, μιας γυναίκας που έπαιξε το δικό της ρόλο σ΄αυτόν τον αγώνα και την οποία, έχουμε "γνωρίσει" στα παιδιά. Της Σοφίας Βέμπο! 1910... Αλλά βέβαια το τόξο δείχνει, ότι πιο πριν ο χρόνος υπήρχε και άλλα γεγονότα είχαν προηγηθεί...
Φτάνουμε στο 1940 και στο κεντρικό γεγονός...
Συνεχίζουμε, με τη χρονιά γέννησης των... "κυριών", ένα ενδιάμεσο σταθμό,συνεχίζουμε με τη χρονιά γέννησης των παιδιών, φτάνουμε στο "σήμερα" και σαφώς ο χρόνος συνεχίζει εσαεί...
Γιορτή όμως και της Σημαίας μας, η οποία συνόδευε κάθε μάχη και κάθε αγώνα! Διαβάζουμε το παραμύθι της Γαλάτειας Σουρέλη, "Ασπρογάλανο πανί", από το Ανθολόγιο και το εικονογραφούμε.
Όμως ο πόλεμος, δεν είναι η δική μας επιλογή! Εκτός και αν δε γίνεται αλλιώς! Μόνο όταν αυτός είναι για να υπερασπιστούμε το δίκιο μας! Και βέβαια, δεν είναι επιλογή κανενός λαού! Παρά μόνο υπερφίαλων και αλαζόνων ανθρώπων, που με μεγαλομανία εμπλέκουν τους απλούς ανθρώπους των χωρών που ηγούνται, στον χαμό και στο θάνατο! Μιλάμε για την Ειρήνη και ακούμε σχετικά τραγούδια...
Και τα παιδιά, προσωποποιούν την άποψή τος για την Ειρήνη και τον Πόλεμο. Η Ειρήνη θα μπορούσε να είναι, μια όμορφη κοπέλα ή ένα χαρούμενο πουλάκι, θα κυριαρχούσε το ροζ χρώμα, θα είχε άρωμα λουλουδιού ή καφέ, γεύση παγωτού ή φράουλας, χαρούμενο πρόσωπο και συναισθήματα αγάπης... Ενώ ο πόλεμος, θα έμοιαζε με φίδι και θα είχε όπλα, μαύρο χρώμα, θα μύριζε καπνό και αίμα, θα είχε θυμό και λύπη και γεύση πικρού φάρμακου...
Και όταν τα παιδιά μιλούν και οι ποιητές τα ακούν, μεγαλουργούν! Τα σχόλια είναι περιττά ...
Γιάννης Ρίτσος
Στον Κώστα Βάρναλη
Τ' όνειρο του παιδιού είναι η ειρήνη.
Τ' όνειρο της μάνας είναι η ειρήνη.
Τα λόγια της αγάπης κάτω απ' τα δέντρα,
είναι η ειρήνη.
Ο πατέρας που γυρνάει τ' απόβραδο μ' ένα φαρδύ χαμόγελο στα μάτια
μ' ένα ζεμπίλι στα χέρια του γεμάτο φρούτα
κ' οι σταγόνες του ιδρώτα στο μέτωπό του
είναι όπως οι σταγόνες του σταμνιού που παγώνει το νερό στο παράθυρο,
είναι η ειρήνη.
Όταν οι ουλές απ' τις λαβωματιές κλείνουν στο πρόσωπο του κόσμου
και μες στους λάκκους που 'σκαψαν οι οβίδες φυτεύουμε δέντρα
και στις καρδιές που 'καψε η πυρκαϊά δένει τα πρώτα της μπουμπούκια η ελπίδα
κ' οι νεκροί μπορούν να γείρουν στο πλευρό τους και να κοιμηθούν δίχως παράπονο
ξέροντας πως δεν πήγε το αίμα τους του κάκου,
είναι η ειρήνη.
Ειρήνη είναι η μυρωδιά του φαγητού το βράδι,
τότε που το σταμάτημα του αυτοκίνητου στο δρόμο δεν είναι φόβος,
τότε που το χτύπημα στην πόρτα σημαίνει φίλος,
και το άνοιγμα του παράθυρου κάθε ώρα σημαίνει ουρανός
γιορτάζοντας τα μάτια μας με τις μακρινές καμπάνες των χρωμάτων του,
είναι η ειρήνη.
Ειρήνη είναι ένα ποτήρι ζεστό γάλα κ' ένα βιβλίο μπροστά στο παιδί που ξυπνάει.
Τότε που τα στάχυα γέρνουν τόνα στ' άλλο λέγοντας: το φως το φως, το φως,
και ξεχειλάει η στεφάνη του ορίζοντα φως
είναι η ειρήνη.
Τότε που οι φυλακές επισκευάζονται να γίνουν βιβλιοθήκες,
τότε που ένα τραγούδι ανεβαίνει από κατώφλι σε κατώφλι τη νύχτα
τότε που τ' ανοιξιάτικο φεγγάρι βγαίνει απ' το σύγνεφο
όπως βγαίνει απ' το κουρείο της συνοικίας φρεσκοξυρισμένος ο εργάτης το Σαββατόβραδο
είναι η ειρήνη.
Τότε που η μέρα που πέρασε
δεν είναι μια μέρα που χάθηκε
μα είναι η ρίζα που ανεβάζει τα φύλλα της χαράς μέσα στο βράδι
κ' είναι μια κερδισμένη μέρα κ' ένας δίκαιος ύπνος
τότε που νιώθεις πάλι ο ήλιος να δένει βιαστικά τα κορδόνια του
να κυνηγήσει τη λύπη απ' τις γωνιές του χρόνου
είναι η ειρήνη.
Ειρήνη είναι οι θημωνιές των αχτίνων στους κάμπους του καλοκαιριού
είναι τ' αλφαβητάρι της καλοσύνης στα γόνατα της αυγής.
Όταν λες: αδελφέ μου — όταν λέμε: αύριο θα χτίσουμε
όταν χτίζουμε και τραγουδάμε
είναι η ειρήνη.
Τότε που ο θάνατος πιάνει λίγο τόπο στην καρδιά
κ' οι καμινάδες δείχνουν με σίγουρα δάχτυλα την ευτυχία,
τότε που το μεγάλο γαρύφαλλο του δειλινού
το ίδιο μπορεί να το μυρίσει ο ποιητής κι ο προλετάριος
είναι η ειρήνη.
Η ειρήνη είναι τα σφιγμένα χέρια των ανθρώπων
είναι το ζεστό ψωμί στο τραπέζι του κόσμου
είναι το χαμόγελο της μάνας.
Μονάχα αυτό.
Τίποτ' άλλο δεν είναι η ειρήνη.
Και τ' αλέτρια που χαράζουν βαθειές αυλακιές σ' όλη τη γης
ένα όνομα μονάχα γράφουν:
Ειρήνη. Τίποτ' άλλο. Ειρήνη.
Πάνω στις ράγες των στίχων μου
το τραίνο που προχωρεί στο μέλλον
φορτωμένο στάρι και τριαντάφυλλα
είναι η ειρήνη.
Αδέρφια μου,
μες στην ειρήνη διάπλατα ανασαίνει
όλος ο κόσμος με όλα τα όνειρά του.
Δόστε τα χέρια, αδέρφια μου,
αυτό 'ναι η ειρήνη.
