Παραλληλόγραμμο; Εύκολο! Το σχήμα της σημαίας!

28η Οκτωβρίου,  γιορτή της Σημαίας,να μια καλή ευκαιρία να μιλήσεις για το ορθογώνιο. Μπλε και άσπρο, τα χρώματα εύκολα τα βρήκαμε,αλλά το σχήμα της;  Εκεί λίγο... τα μπερδέψαμε.Είπαμε τετράγωνο, είπαμε τρίγωνο,ακούστηκε και το ορθογώνιο από τους μεγαλύτερους, αλλά ξεκάθαρη και απόλυτα σίγουρη απάντηση, δεν είχαμε! 

Ψάξαμε στην τάξη, βρήκαμε διάφορα αντικείμενα στο ίδιο σχήμα....

 Επιστρατεύσαμε και το χάρακα .... μετρήσαμε τα μήκη των πλευρών του ορθογώνιου, και τα συγκρίναμε μεταξύ τους..."είναι και οι τέσσερις πλευρές ίσες;"...

Μπα....,αυτή είναι πιο μικρή από την άλλη!Ένας μόνο χάρακας, η άλλη ήταν δυο χάρακες...

Πήραμε τα ξυλάκια μας και κάναμε τα ορθογώνιά μας

Δυο ξυλάκια εδώ στη μια πλευρά, ένα στην άλλη... 

 Κάναμε και τετράγωνα για να δούμε που διαφέρουν από το ορθογώνιο. Ένα ξυλάκι κάθε πλευρά...

Και παρατηρήσαμε, ότι για να κάνουμε το ορθογώνιο, χρειαζόμαστε διπλάσια ξυλάκια, από το τετράγωνο!

 Άλλωστε, μετρώντας το μήκος των πλευρών στο τετράγωνο, είδαμε ότι ήταν και οι τέσσερις ίσες! Ενώ το ορθογώνιο είχε δυο μικρές και δυο μεγάλες πλευρές! Ε! Τώρα καταλάβαμε που διαφέρουν.Αυτό ήταν!

Ώρα και για λίγο πιο... καλλιτεχνική προσέγγιση! Μοντριάν λοιπόν! Ο ζωγράφος που λάτρευε τις κάθετες γραμμές. Ανά τρεις συνεργαζόμαστε.... 

Οδηγίες! Ζωγραφίζουμε μόνο τα ορθογώνια...Μικρά ή μεγάλα!

Δεν τα πήγαμε και άσχημα! Βέβαια κάναμε και κάποια λαθάκια, αλλά... για μας δεν υπάρχουν άλυτα προβλήματα! Συστήθηκε "επιτροπή εμπειρογνωμώνων", η οποία, αφού εξέταζε  ένα-ένα τα έργα μας, αναλάμβανε να... διορθώσει τα λάθη,  με λευκό χρώμα! Μπορεί να μπερδευτούμε ξανά, αλλά που θα πάει; Πες και ξαναπές, σε λίγο θα το παίζουμε στα δάχτυλα! Μπράβο μας!!

28η Οκτωβρίου 2016

Εορτασμός επετείου 28ης Οκτωβρίου 2016

Μέσα στην τάξη μας,μαζί με τα παιδάκια του πρωινού τμήματος της κυρίας Βάσως, ξαναθυμόμαστε...

 Παίζουμε κουκλοθέατρο....

"Το κανόνι της Ειρήνης"

<<Μέσα σ΄ένα όμορφο και καταπράσινο λιβάδι, υπάρχει ξεχασμένο, από παλιούς καιρούς και μέρες πολέμου, ένα παλιό και σκουριασμένο κανόνι. Μονίμως θυμωμένο, εχθρικό και απειλητικό προς όλους, αναπολεί τις μέρες της δόξας του. Τότε που ήταν χρήσιμο, άγριο και φονικό. Μισεί την Ειρήνη, που το παρόπλισε και τα πάντα γύρω του που του την θυμίζουν...Όμως, η ζωή προχωρά και το παλιό κανόνι, το μοναχικό και κακότροπο, ξυπνά ένα πρωί και με φρίκη ανακαλύπτει πως μια μικρή και χαριτωμένη μαργαρίτα έχει φυτρώσει απάνω του! "Φρίκη και μεγάλη ντροπή! Πως τολμά;" Κάνει κάθε δυνατή προσπάθεια να την ξεφορτωθεί! Την απειλεί και την τρομάζει! Ο Ήλιος, τα πουλάκια και τα σύννεφα, προσπαθούν να την πείσουν πως πρέπει να φύγει από κεί, γιατί το κανόνι δεν αστειεύεται! Όμως, η μαργαρίτα, με δύναμη  και αποφασιστικότητα, προασπίζεται το δικαίωμά της, να μείνει στο μέρος που  φύτρωσε και άνθισε! Και τελικά αποδεικνύει πως ...

Η Ειρήνη έχει τις δικές της νίκες, όχι λιγότερο δοξασμένες απ΄αυτές του πολέμου, 

και το κανόνι το καταλαβαίνει και... αλλάζει! Γίνεται ένα κανόνι, φιλειρηνικό και χαρούμενο! 

Ένα κανόνι της Ειρήνης!

Έξω στην αυλή μας, όλα τα παιδιά, και των δυο συστεγαζόμενων Νηπιαγωγείων μας, του 1ου και του 4ου...

Τραγουδάμε επετειακά τραγούδια

Κάνουμε τη δική μας παρέλαση...το τετράγωνο του σχολείου μας

Και συμμετέχουμε στην κατάθεση στεφανιού

Και δείχνουμε,πως ακόμα κι αν έχουμε κουραστεί λιγάκι...είμαστε περήφανοι και χαρούμενοι

και δεν υποστέλουμε τη Σημαία...

Και του χρόνου!

Πριν την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου...

Τ' όνειρο του παιδιού είναι η ειρήνη.

Τ' όνειρο της μάνας είναι η ειρήνη.

....

Η Ειρήνη είναι τα σφιγμένα χέρια των ανθρώπων 

είναι το ζεστό ψωμί στο τραπέζι του κόσμου 

είναι το χαμόγελο της μάνας 

Τίποτ' άλλο δεν είναι η ειρήνη. 

Αδέρφια, 

μες στην ειρήνη διάπλατα ανασαίνει όλος ο κόσμος με όλα τα όνειρά μας 

Δώστε τα χέρια αδέρφια μου, 

αυτό ' ναι η ειρήνη." 

(Αποσπάσματα από το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου "Ειρήνη")

Η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου πλησιάζει και πάντα το πρόγραμμα των σχολείων προσαρμόζεται έτσι, ώστε τα παιδιά μας να μάθουν τι γιορτάζουμε, την ιστορία του τόπου μας.  Να γνωρίζουν όμως και ότι, το ύψιστο αγαθό της ελευθερίας , που τόσο αυτονόητο θεωρούμε, δεν είναι πάντα τόσο αυτονόητο και δεδομένο, αλλά κάποιοι θυσιάστηκαν, για να το απολαμβάνουμε εμείς.Κι ενώ πάντα επιδιώκουμε και εξυμνούμε την Ειρήνη, κάποιες φορές, εξαναγκαζόμαστε να πολεμήσουμε, για να υπερασπιστούμε αξίες και ιδανικά...
Και μέσα σε αυτό το πνεύμα πάντα,  εξηγώντας παράλληλα, ότι τους πολέμους δεν τους θέλουν, οι "απλοί άνθρωποι", που ζουν σε αυτές τις χώρες, αλλά κάποιοι μεγαλομανείς "αρχηγοί", αναφερθήκαμε στα γεγονότα, δίνοντας έμφαση στην εικόνα!
 Εικόνες πολέμου και ειρήνης, αλλά και εικόνες της Βέμπο, των στρατιωτών που αποχαιρετούν τους δικούς τους...  Εικόνες πολλές....Και τα παιδιά καλούνταν να επιλέξουν μια και να τη σχολιάσουν, να εξηγήσουν γιατί την επέλεξαν, τι ήταν αυτό που τους τράβηξε την προσοχή!Σε ποιες απ'άυτές τις εικόνες φαντάζονταν τον εαυτό τους, και σε ποιες δε θα ήθελαν να ζήσουν ποτέ...

Ολοκληρώνοντας τη δραστηριότητα, αυτό που προέκυψε σαν τελικό συμπέρασμα, ήταν η ομορφιά και η χαρά που απέπνεαν οι εικόνες της Ειρήνης, και όλοι μαζί ευχηθήκαμε, ποτέ, μα ποτέ ξανά πόλεμος, όχι μόνο στην πατρίδα μας, αλλά πουθενά στον κόσμο!!!!!!!!!!!!

"Φτερωτά μολύβια"... Η επόμενη μέρα!

Ένα μοναδικό τριαντάφυλλο μπορεί να είναι ο κήπος μου… ένας μοναδικός φίλος, ο κόσμος μου.
Leo Buscaglia, 1924-1998


Μετά την πραγματικά εξαιρετική παράσταση, "Τα φτερωτά μολύβια" που παρακολουθήσαμε, το θέμα της φιλίας, ήρθε για άλλη μια φορά να μας απασχολήσει και να μας δώσει αφορμή για συζήτηση και προβληματισμό. Χρειάζομαι άραγε κι εγώ φίλους; Τι κάνω με τους φίλους μου και τι μόνος; Πότε είμαι καλύτερα; Πως μπορώ να κάνω φίλους; Με νοιάζονται; Κι εγώ, τους φέρομαι σωστά; Μήπως κάποτε τους πληγώνω ή με πληγώνουν αυτοί;Πονάνε μόνο τα "χτυπήματα" και η σωματική βία ή μήπως κάποιες φορές πονάνε και οι λέξεις; Ποιες λέξεις πονάνε, Ποιες γιατρεύουν; Τι χρώμα "έχει" μια πονεμένη καρδιά και τι χρώμα μια χαρούμενη;

Και για να μην τα ξεχνάμε, γιατί...ε! τα λέμε βέβαια, αλλά κάποτε -κάποτε ξεχνιόμαστε κιόλας, αποφασίσαμε να τα γράψουμε, για να βλέπουμε τις "δύσκολες" ώρες, που ο θυμός,μας παρασύρει... Σκούρα χρώματα για τις πονεμένες καρδούλες, έντονα για τις χαρούμενες διάλεξαν τα φιλαράκια και στρωθήκαμε στη δουλειά....

Εκεί λοιπόν στην πόρτα μας, για να τα βλέπουμε όταν μπαίνουμε και βγαίνουμε...

Γιατί κάποτε οι λέξεις πληγώνουν περισσότερο από ένα χτύπημα!

και αν κάποτε...

Αν δεις ένα φίλο χωρίς χαμόγελο, δώσ’ του ένα από τα δικά σου....